ദേവി, നീയെന്‍ അഭിലാഷം...
ജന്മങ്ങളായുള്ള തേടലുകള്‍ക്കൊടുവില്‍
ഗതകാല പുണ്യം ഏതോ കൊണ്ടെന്‍ മുന്നില്‍
ചാരുത യാര്‍ന്നൊരു വിഗ്രഹമായ് വന്നു.
ദേവി, നീയെന്‍ പൂര്ണേനദു..
അകലെ നിന്നോളി തൂകി പുഞ്ചിരിക്കുമ്പോഴും
അരികത്തു വന്നിടാന്‍ അനുമതി തന്നില്ല.
പതിതന്‍ ഞാന്‍ നിന്മുഖം പ്ന്കിലമാക്കുമോ?
ദേവി, നീയെന്‍ സാഫല്യം..
ഒടുവിലൊരു വൃശ്ചിക ഭരണി നാളില്‍
അനുമതി തന്നു നീ കാവ് തീണ്ടാന്‍
ഋതു രക്തം കൊണ്ട് ഞാന്‍ കുങ്കുമ കുറിയിട്ടൂ .
ദേവി, നീയെന്‍ സൌഭാഗ്യം..
മഞ്ഞള്‍ പോല്‍ കല്ലില്‍ അരഞ്ഞു തീരുമ്പോഴും
നേടി ഞാന്‍ സംതൃപ്തി, എന്‍ ശരീരം നിന്‍
ആശുധികള്‍ നീക്കുന്ന അഭിഷേക ധാരയായ്.
ദേവി, നീയെന്‍ സന്നിധാനം..
ഓരോരോ യാത്രയും തീര്ഥാടനം പോലെ
ഒരു ലക്‌ഷ്യം, ഒരു മോഹം , ഒരു മാര്‍ഗ്ഗം മാത്രം
നിന്‍ സന്നിധി എന്നുടെ സായൂജ്യമെന്നും .
ദേവി , നീയെന്‍ സാന്ത്വനം ...
ഇഹലോക ദുഖങ്ങല്‍ക്കെല്ലാം പരിഹാരം
തേടുമീ ദാസനെ മാറോടു ചേര്‍ത്തു നീ
നല്കുന്നമൃതുപോലെ നിന്‍ സ്തന്യം ആവോളം.
ദേവി, നീയെന്‍ പ്രതീക്ഷ..
കൂരിരുട്ടില്‍ തടഞ്ഞു ഞാന്‍ വീഴുമ്പോള്‍
മെയ്യും മനസ്സും മുറിവേറ്റു കേഴുമ്പോള്‍
എരിയുന്ന വിളക്ക്ആയി മുന്നില്‍ നീ നിന്നൂ.
ദേവി, നീയെന്‍ ലാവണ്യം..
ചന്ദനചാര്‍ത്തില്‍ തിളങ്ങുന്നു ദേവകള്‍
തിരുനെറ്റിയില്‍ നീ ചാര്‍ത്തും ചന്ദനക്കുറി പോലും
നാണിച്ചു നിന്ന് പോം വെണ്‍മയാം ഉടലോടു.
സ്വപ്‌നങ്ങള്‍ മാത്രം ഹവിസ്സായി അര്‍പ്പിചിടാം
ദര്‍ശനം തന്നിടാതെ ഒഴിയല്ലേ ദേവി നീ
നീ തന്നെ ലക്ഷ്മിയും, നീ തന്നെ നിദ്രയും
നീ തന്നെ ഭദ്രയും, സരസ്വതി ദേവിയും .!
No comments:
Post a Comment